Mavideki Deniz Feneri'ne.

Siyah beyaz günlerin içinde,rengarenk bir rüya...Elimi uzatsam dokunamam...Gözlerimi her kapadığımda yanıbaşımda...

Milyonlarca ışığın arasında o öylece ışıldar durur...Sadece o bilir içimden geçenleri...Ve sadece ben tutkun olacağım ona...Zararsız ziyansız...Hiç haber etmedim...Gözlerindeki ışığın altında hüzünler okudum...Akıttım içime...

Özlediğimde onu,apansız kayboluveririm gözlerden...Sorular sorar yanıtlar veririm kendime onun dilinden...Sevdayı en çok o bilir...Koparıp alamam ki onu...Onu bana ekledim...Onu bende bulduklarımla sevdim...Onu en çok hüznüyle sevdim...

O maviye aşık...Ben ona...Bundan böyle saçlarım mavi uzayacak...Üzüntüsünü hissettiğimde gözlerimden mavi düşecek yaşlarım...Yüreğim mavi kanayacak...Onunla hiç eksilmeyen,hep çoğalan olduğumu bileceğim.

Nasıl unuturum ki kaç milyon kere o olduğumu...Ne çok isterdim bilmeyi; ben ona bunca tutkunken,bir kez bile olsa; içindeki boğuşmalardan kurtarıp kendini,sadece bir kez bile olsa benimle olabilir miydi.Hep soracağım bu soruyu,acaba bir kez bile olsa...Bir an bile...Ben olabilir miydi...Benimle olabilir miydi...Benim milyonlarca kez o olduğum ve olacağım gibi...Onunla çoğaldığım gibi...Yoksa gittikçe tükenen bir yüreğe mi sahipti...

Onu her düşlediğimde,hüzünler biriktirip,hüzünler akıtıyorum içime...Ondan habersiz,yalnızlığını katıyorum benimkine.Ne yapabilirim ki...Deniz Fenerine aşığım ben...Beni ona ulaştıran gemiyi yaktım...Arkama dönüp bir kez bile bakmadım...Ona bunca tutkun kalmak bir seçimdi...Ve özgürlük...

Bana bıraktığı yalnızlığındayım nefes nefese...Yorulmam ben onunla...Bitmem biliyorum...İşte ben de böyle mutluyum...