Mavi Yüzünden.. Şiiri - Sevilay Yücedağ

Sen yoktun
Hüznün kıvranırdı benliğimde
Tenimde değişirdi iklimin
Yanardım göçebe ateşlerinde
Kahır yüklü kafileler geçerdi
Sesinde sedasını saklayan
Ölü karanlık izbelerden
Sonra
Bir baykuş oyardı gecenin gözlerini
Saçlarıma sızarken kanı
Yüzün geçerdi yüzümden
Kanardı gözyaşım
Mor zambaklar canına kıyardı
Taptığım mavi yüzünden..

Sen yoktun
Betondaki volta iniltisiyle
Duvarların dibinde yattım cezanı
Göğsüme çekildi bütün sürgüler
Alnımda yürüyor parmak(lık) larının izi
Ey sürgünümün üstüne eğilen gece
Gözlerim üşüyor nasıl kapatsam
Ya çiğnetirlerse düşlerimizi..

Sen yoktun
Kaç devir devrildi üstüme
Kurşunlara döktükçe yüreğini
Kaç mayın patladı beynimde
Kaç kez astım kendimi
Yokluğunu sallandıran Mardin kalesinde
A canım
Devran dediğin nedir ki
Döner durur yerinde
Ne anlar
Bir canın maviye adanmışlığını
Zaman serkeş körlüğünde
Ne anlar kutsanan aşkın
Tamara çilesiyle tutulur yası..

Sen yoktun
Asi firari gülümsemen
Laser'in yanağında yaylım ateşi
Yansın dudağım yansın
Söyle
Nerede bıraktın yüreğini
Hezil'emi saldın
Botan'damı
Gabar'amı sakladın
Söyle kavgamın tarihçesi..

Sen yoktun
Kelebekler intihar etmiyor artık
İdamın pimini müebbet çekti
Müebbetse on sekizin tavafında
Hâlâ
Parça tesirli olsa da devran
Üzülme
Umudumu(zu) n sabrı Eyüp'ten kalma..