Mavi Yüreğinle Gelmeseydin

Sen, Bilinmezliklerimde tutunduğum,
deniz tadındaki hayatıma rüzgar.
Liman özlemlerimde, sırtımdan sıvazlayan.
Yüreğinin mavisinden,
sahilime vuran dalga.
Pasifik yürekli sen!
Terkinde sina.
Avuçlarında dost umutlar.
Bir kocamanlık ki işte öyle,
Öylesi kocaman sen..

II
Çocuk gözlerin, yıldızları sayışında,
Uzanmış minik parmacığım ben.
Dokunulmazlığa hayran.
Kaça kadar saymıştım en son?
148 dediğimde, gözlerim, kamaşmıştı,
biri diğerlerinden parlak.
ona asılmıştı yüreğim,
ama uzak!
Ama hep var!

III
Bu mevsim bir değil, bin bahar geldi
Nisan ayaklarını kıştan sürüdüğünde.
Şeftali çiçeklerini iliştirdim gülüşlerime,
Bir şebboy eflatunu, ufuklarımda,
Sen gülümseyerek seyrediyorken..
Meşrıkden ben uğurluyorum günü
Dokunmadan.
Bu bahar mağripde sen varsın!
Günü dokunmadan karşılayan…
Eski baharların acısı çıkmakta,
Acıtmışlığı ne umur?
Sen baharın eşiğinde
mavi yüreğinle duruyorken.
Gülüşlerimdeki pembeye dokunuyorsun.
Baharı bin ederek.

IV
Düşmesin diye,
Çengelli iğnelerle tutturduğum;
Yitik baharlarım vardı benim..
Eylüllerde çınar yapraklarının raksını bilirdim.
Sen mavi dalgalarınla dokunarak kıyılarıma,
açmasaydın eğer baharın yüzünde ki duvağı;
hala zor haki tutturulmuş baharlarda kalacaktım..
bilmeyecektim ballı babaların morunu,
sen, mavi yüreğinle gelmeseydin!
bilemeyecektim okyanusla, çölün aynı yürekte
sarmaş dolaş barınmışlığını.
rüzgarın değmeseydi sırtıma,
sonbaharlarda yol alıyor olacaktım.
ve bilmeyecektim,
papatyaların sarısını, yüreğindeki sinadan,
beyazını ellerinden savurduğun,
duvaktan aldığını...