Mavi Yoldaş Şiiri - Haluk Şan Dikmen

Duygu,düşünce,bilgi:Ağırlık kullanarak yaptığım kondisyon çalışmalarına 22 yaşında bir üniversite öğrencisi iken, iki sınıf arkadaşımın önerisi üzerine bir spor salonuna giderek başlamıştım.İki yıl spor salonuna gittikten sonra 15 kg’lık bir dambıl alarak evde çalışmaya başladım.Hareketleri tek kolumla yaptığım için bu ağırlık çift kolla yaptığım çalışmalarda 30 kg’a denk geliyordu.Belki çok fazla bir ağırlık değildi ama belli hareketler için çok bile geliyordu.Ayrıca her zaman için,kaldırış sayısını artırmanın,en az ağırlığı artırmak kadar yararlı olduğunu savunmuşumdur.Tabiî dambılla yaptığım çalışmaları aletsiz olarak yaptığım çalışmalarla da destekliyordum. Her neyse…İşte evime ilk aldığım bu dambılı şu anda tam 23 yıldır kullanıyorum.Eğer bir şekilde parçalanmazsa ömür boyu da kullanacağım.Yeni aletler aldım diye onu hiçbir zaman atmayı veya birisine vermeyi düşünmedim.Toplumsal olduğu gibi kişisel yaşantımla ilgili olarak da eski eşyalar,eski anılar,eski dostlar,eski mekânlar ben de bir bağlılık duygusu oluştururlar.Mekânlar ve eşyalar söz konusu olduğu zaman onları canlı gibi kabûl ederim.Onları kaldırıp attığım zaman,sadâkatsizlik etmişim,ihânet etmişim gibi gelir bana…Kök duygusu olmayan sonradan görme insanların buna bir anlam verememeleri doğaldır.İşte bu yüzden de tarihçiliği kendime çok yakıştırırım. Zamanla bu mavi renkli dambılımın üzerinde boyasının dökülmeye başlamasından dolayı siyah lekeler oluşmaya başladı.Bu lekeleri ihtiyar insanların vücutlarında,özellikle ellerinde oluşan kahverengi lekelere benzettim.Emektar dambılımın bana ne kadar hizmet ettiğini ve bana ne kadar yararlı olduğunu düşündüm.Birlikte geçirdiğimiz ve geçireceğimiz yılları düşündüm.Düşünceler duyguya dönüştü ve yukarıdaki şiir ortaya çıktı.Bu dizeleri ona armağan ediyorum.