Boş bulunursun,
Bir kalp çiziverirsin önündeki kâğıda,
Farkında bile olmadan.
Ortasına bir ok yerleşiverir.
Bazen kan damlar kâğıda
Kalemin ucundan…
Utanırsın yaz ortasında,
Baharları düşlemekten,
Tutulur konuşmazsın
Düşlerinde her gün seviştiğinle…
Bazen can damlar kâğıda
Kalemin ucundan…
Dalgalarla dalga geçersin,
Bir Transatlantik gibi,
Derede boğulursun.
Hırçınsa, hoyrat akıyorsa dere.
Bazen kin damlar kâğıda
Kalemin ucundan…
Deve yükü sevdalar taşırsın,
Ukalalıktan zengin,
Yürekten fakir birine,
Anlamaz, ağlarsın!
Yine de sen damlar kâğıda
Kalemin ucundan…
Belki de sen, sen olursun
Uyanırsın belki de.
Sen de yaşarsın mavi yazları.
O zaman, kim bilir?
Kim damlar kâğıda
Kalemin ucundan…
Kayıt Tarihi : 1.3.2011 19:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!