Sesinde mavilik,
Düşler Ülkesi'nin ülkü tonunda
Yıldızlarına almış ışıklarımı
Ben ondan karanlıksam,
O elbet benden aydınlık kalacak.
Ona uzanıyor yıllar sonra elim..
Yüzünü göğe çevirmiş,
Tanrım Bu yaralarımı neden açtın bana?
Selinde mavilik,
ölüm gibi peşine takılmışlığım bundan
Ardımda depremler saklıyorum.
Kıyılarına vurdukça ben,
Denize kadar sürükleniyorum.
Denizden geldim,
Dehlizinde geberiyorum.
Tanrım bu yaralarımı neden açtın bana?
Seninle mavilik;
Yeşilliklerinden fırlayan orman hayvanları
Gözlerin Efendim..
Bir fındık ağacına yaslanmış,
Altında hayaller..
Bir kaç adım sonrası uçurum
Düşmek hiç böylesine şaşaalı
Böylesine acınarak
Tanrım Bu yaralarımı neden açtın bana?
Usulca kaçarak kendi gerçeğimden
Gölgeleyerek kendi acılarımı sığınmaksa limanına
Batacak bir geminin makine dairesi kalbin
İçinde yanarak, boğularak ölen bensem;
Suskunluğun kar..
Yansıman bile aynadan benden kaçarak
Sensizlikle mavilik!
Tanrım bu yaraları bana neden açtın!
Kayıt Tarihi : 23.1.2019 20:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Gel" dedi. Titreyen bir ses tonuyla, zaten ben titriyordum. "Bak bu kadarına tamam ama devamı yok" dedi. Biliyordum zaten hatta o söylemeden biliyordum. Onun sınırları buraya kadardı. Durmam gereken yeni bir ufuk çizgim vardı artık. Ben gidene ve diretene kadar kendini hazırlamıştı bile. Ben sadece olmuşa gittim. Gelişine gittim ve durdum öyle mal gibi. "E hadi" dedi. Görmemişti oysa "dur bi yahu" dedim. Cünkü beni daha önce ölürken görmemişti. "Tamam, hadi" dedi. "Devam et, durma" dedi. Oysa durmam lazımdı, süre ne kadar uzarsa o kadar kendim olacaktım. Nereden bilsin ki son defa geldiğimi.. Nereden bilebilirdi ki bilinmezliğin karmaşıklığını, görev edinmişliğin komplex doğasını nasıl anlatabilirdim ona? Tuttum, en ücra damarlarımdan geçen pis kanı emen bir sülük gibiydi düşüncelerim. Tüm bedenimde dolaşan hasretle koştum arkasından hayallerinin. Bir de utanmadan destekledim onursuz düşüncelerini.. "gidiyorum" dedi, bence geliyordu. Ve en korkutucusu "dur deyince dur" geldi ve gittik. Sarıldı "bir şeye ihtiyacın var mı?" dedi. Vardı, gitmemesine, o denli hızlı gelmemesine ve daha bir sürü şeye.. Ruh işte.. mavi bir tutkuyu sevmişti..
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!