Mavi tren Şiiri - Ali Gürkaş

MAVİ TREN
Konuşmak sen konuşunca güzel...
Sen susunca dünya çirkin.
Umutsuzluğa biniyor yorgunluk
O kadar kasvetli ve vitkin
O kadar.
Sarı damlalar yağar gökten..
Tutsak çöl kumları şehre indiğindeözlemi diner hasretin.
Sen uyandığında rüya biter...
Ben biterim.
Yeni bir dünya kurulur.
Depremler çoğalır.
Değişen ilkel zamanlarda, sürekli adımlarla
Son mavi tren gider demirlerinde İskandinavya’ya
İkimizin aşık olduğu şehirlere.
O zamanlar her yer sen
Stockholm sen,
Odense sen
Dünyanın bütün başkentlerinde gözlerini ararım.
Evimiz bilirsin ki kerpiçten.
Çiçek basmalı kumaşlar süsler odamızı
Cesareti, padişah büyüklüğünde adımları
Küçük ayaklarıyla bindiği ilk mavi tren provası bu
Düşünsene sadece ikimizin olduğu treni
Düşünsene.
Anımsasana gelecek zamandan bahsetmelerimi,
Seninle yatıp seninle yatmaktayım.
Ahmet Hamdi’nin dediği gibi:
“Senin dışında düşünememek hastalığına müptelayım.”
Bu dağların hırçın çiçeklerinin kalabalıklara dağıttım
Güvercinlerin yardımıyla.
Yanlış...
Yalnızlığıma imrenerek bakıyor çocuklar
Kerpiç evlerde oturan çocuklar
Velhasıl ince boynunu çok uzaklardan tanırdım.
Kilometrelerin hükümsüz olduğu uzaklardan.
Boynun geçerse aklımdan sevişmeler devreye girerdi biliyorum.
Hiçbir şeyim olmaman ilkel imkansızlık taşır.
Dualar ediyorum ikimize
Unutamam gözlerinin merceğini
Yeşil bir yosun muhtaçlılığı bu
Mavi trende konuşup durmuştuk.
“Pal yeşili gözlerine fakirim.”demiştim ben sana
Bilimler henüz melekleri adlandırmaya imkan değil.
Zaman, örülür ayaklarıma yürümeme manidir.
“Yorulup yollarda kalan” aşıklardan bahseder Veysel.
Seni bedenimden terk ettiğim gün
Buharında aşk olduğum mavi trendir.