Mavi Sandalye Şiiri - Mustafa Suat Geleri

Mavi sandalyeydi.
Ne boyasında hayır kalmış,
ne de çivilerinde.
Neyse sırrı,
aynı köşe masanın gülüydü.
Değişmezdi yeri;
Tesadüfe bak!
Oturansa da aynıydı.
Boş kalmaz mıydı? Sordum içimdekine.
Ama,
kaldığını gördüm dedi, gözüm.
Öğrendim ki, hastaymış oturan.
Her gün aynı saatte gelip, geçe kalırmış.
O muydu acaba tek gelen?
Değilmiş.
Yol almıştı; kavradığımda yıllar.
Doğruydu da…
Değişmeyen,değişimdi sadece!
Anladım sandalye yokluğunda.
Yerine ev konmuş.
Oturan mı?
Dedim ya, zaten hastaydı!