Mavi Rüzgarlar Şiiri - Özge Özgen 2

Her yağmur öncesinde acı bir rüzgar iniyor sokağa

Ellerim paslı demir yığınları

Ve ben bu dünyanın
Göbek kısmına
Gövdemle taş olma arasında kararsızım

Sevmekse sevmekti bir ara
Damağıma bırakılan
o tatla
Başka mevsimler yoktu ardımda

Sırtımda kanbur bir imhayla
devam ettim

Bir kanadım olsaydı eğer
Mavi rüzgarın anlamını
anlattırdım sana

Pilastik çiçeklarin
Teneke vazolar içinde yaşadığı bir çağda
Çok eşya topladım

Sen ki, karnabahara dokunmuş ellerimin çaresizligini
karabasanlar gibi firlattın uzağa

Görmek istemezdim birbiri ardına
genişleyen yüzleri
Uzaklasan gölgeleri de hatta

İncinmişliğin en derine düştüğüm
binlerce zaman
Gövdemi tamamlayacak
şekilde
yıkanmıştı orda

O kuytuda , oyuncağı elinden alınmış
bir yığın çoban

Bir yığının arkasında binlerce
çekirge masalı
Masanın ayaklarından
dizlerime inen

Güz diyorlar , güzsüz insan olamaz ki İsmail

Bahara gebe kalırken ben
Kardelen canım çekti
Yeşil erik getirdin di bir avuç

Suya yazdım dı bunu

Sevgisiz çocukları
Ve onların annelerini

Buğulu bir camdı kenarında denizin
karın kaya ile ilk
öpüşmesiydi zaman

Zaman incecikti
Güneş tutulmuştu

Suya yazdım
Susuzluğu