Mavi Önlüklü Öğle Yemekleri

ben küçükken masmavi önlükler giyerdik
okul bahçesi göğe benzerdi
öğle vakti babaannem gelir tutardı elimden
evine giderdik, soğukça bir sokaktan geçerdik
sobayı harlardı babaannem
dedem gece çalışır gündüz sobalı salonda uyurdu
elyaf yorganı yere sarkar, bazen toparlardı

ben dedemi ağlarken gördüm bir gün
işte dağlar nasıl yıkıldı şimdi
nasıl yağmur beni ıslatmadı anlaşılır
dedem ağlayınca ben ağladım
sarıldım
koskoca adamdım
ben de ağladım

ben babamı da ağlarken gördüm
babam çocuk oldu büküldü
o an anladım belki
koskoca adamlar da ağlar
hem de öylesine ağlar ki
yücelikler kendini toprak zanneder
ben artık ağlamıyorum
çünkü koskoca bir adam değilim
öyle küçüğüm
öylesine çocuğum ki
yalan söylerken hala gülüyorum