Siz! yeşil’in çocukları,
Duyuyor musunuz sesimi?
Cemre düştü mü nisan akşamlarında pervasız gönüllere?
Perdeler kalktı mı tırsan kelebek kozalaklarından?
Geçmez deme meşe poyrazından!
Neme lazım, vurulurum sonra alnı çatımdan…
Korkuyorum!
Üşüyorum yeşil’in çocukları,
Yine çat kapı nazlı,edalı nisan
Şaka gibi!
Nisandan gerçekten korkar mıydı insan?
Ey avize fidanı!
Olmayan ışığının kokusuyla aydınlat dünyamı,
Çürümüş bir nisan akşamı …
Ya siz pembe’nin kızları!
Yine alt-üst etmişsiniz mavi’nin gençlerini…
Geçenlerde mor’un kahvesinde duydum olup bitenleri,
Ta hipodrom caddesinden duyuyorlarmış piyano seslerini,
Yapmayın be pempe’nin kızları!
Kırdırmayın birbirine mavi’nin gençlerini…
Üzülüyorum!
Ağlıyorum pembe’nin kızları,
Hatırlıyorum kirpiklerime tutunan mavi sevdaları,
Pembe denizler ardında…
Size bir sır vereceğim,
Kusmayın bunu dışarıya pembe’nin kızları!
Sizi çok seviyor hala mavi’nin delikanlıları …
Kayıt Tarihi : 20.4.2015 16:00:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!