Mavi Köşküm Şiiri - Yusuf Ziya Karataş

Penceresi yok evimin demir parmaklar
Benim tek odalı,mavi boyalı evim var.
Dıştan güzel görünür içini bana sor
Boya,badana neyse de, asıl yalnızlık kor

Adını köşk koydum bekar hanemin
Gazeteyle örttüm duvarını evimin
Süpürge yüzü görmeyen serili kilimin
İçler acısı her yeri bekar hanemin.

Masamın üstünde yarım duran bir mum
Çok zaman karanlıklarda yalnız oturdum.
Birşey anlamadım ne perişan oldum ne huzur buldum
Bazen aç kaldım, bazen tok durdum.

Bazen yağmur yağar,bazen kar dolardı,
İçinde yatan insan sabaha kalmaz donardı.
Ne bir ısınacak soba,ne ateşi vardı.
Bazen bir mum yarımda olsa geceleri yanardı.

Görmemiştim hiç bilmezdim,ne köşkü ne sarayı,
Köşk sandım görünce evi dışındada mavi boyayı
Kimse anlamadı benim şu gönlümdeki sarayı
Gönlüme köşk diye tanıttım tek gözlü odayı.

Çileli hayattan zevk aldım ister istemez.
Her şey bitse bile umutlar bitmiyor bitmez
Köşkümden ayrılmadan döndüm ona son kez,
Dedim ki garibin çilesi nereye giderse gitsin bitmez..