Mavi konak Şiiri - Yıldırım Kırlılar

Avucumda şubatın
Dudağımda Mayısın
Yüreğimde Eylülün
İzlerini taşıyorum
Bir yer var kimsenin bilmediği
Kimsenin göremediği
Cana yakın sana uzak
Bir mabet gölgesi
Orada duruyorum
Adımlarım yerinde sayıyor
Ne ileri ne geri gidiyorum
Sen benden git
Ben senden gidemiyorum
Saniyeler tehditkar
Dakikalar ihanet içinde
Küçük bir çocuğu azarlar gibi
Azarlıyor günler
Azarlıyor güneşinde yok olan
Kimsesiz ellerimi
Ertesinde gidiyor sevinçlerim ümitlerim
Daha sonraki ertesi
Ondan sonraki ertesi
Hiç bitmiyor yüreğimin endişesi
Karanfiller kaçıyor toprağından
Toprak binbir vaatle çekiyor kendine
Özünden ödün veriyor
Ve toprak her an bağrında
Firar endişesi taşıyor
Kemiriyor içini korku
Korktuğu hep başına geliyor
Utanıyor
Ağlıyor
Acı çekiyor
Toprak göğün karşısında
Başı hep eğik duruyor
Kan mı açar
Gül mü açar dalların
Nedensizce kaçar yağmurundan
Senin bu dallarında ne var bilmiyorum
Sen benden git
Ben senden gidemiyorum
Söz geçmiyor gözlerime
Aklıma söz geçmiyor
Oysa o kadar net ki yarın
Yüreğim bekle diyor
Yüreğim söz dinlemiyor
Bir kıvılcım tutuşturuyor içimi
Birikiyor kıvılcımlar
Sarıyor her yanımı
Güzelleştiriyor dünyayı
Bütün renkler şarkı söylüyor
Bütün çocuklar yeniden doğuyor
Açıyor yüreğimde
Binbir emekle yoğurduğum
Beslediğim
Suladığım
Sevgi çiçekleri
Tamam diyorum tamam
Zaman bu zaman
Bu zaman ne güzel zaman
Bir ihanet yakıyor yıkıyor
Kurulan bütün güzellikleri
Gözlerim de güzelliğin
Ellerim de sıcaklığın
Yüreğim de ihanetin izlerini taşıyorum
Sen benden git
Ben senden gidemiyorum
Sessizce kalkıyor
Oturdukları yerden
Güzel insanlar
Sessizce gidiyorlar
Onlar gidince
Başkaları geliyor
Habire birileri girip çıkıyor
Mavi konağın kapısından
Ben sessizce ağlıyorum
Ben yavaşça bağırıyorum
Ben usulca ölüyorum
Açılıyor mavi konağın kapısı
Sen kalıyorsun
Ben gidiyorum.

YILDIRIM KIRLILAR 20.08.2019