Mavi Keman Şiiri - Sezen Almina Akbulut

Ben bize defalarca anlam yükledim.
Ben “biz” ihtimalini binlerce kez kafamda öldürdüm.
Ne ben mavi bir tilkiyim,
ne de sen bir keman öğretmeni.

Ah, ne güzeldi eskiden.
Biz ne güzeldik...

“Olur” ihtimali vardı kafamda yaşayan,
beni mesut eden o tatlı apartman.
Artık tüm âşıkların gözünde bir masumiyet müzesi.
İçine aşkımız yerleşir, bahçe kurardı kocaman.
Sevgiler dağıtırdık nesillere.
Aşkı bizden öğrenirler sanırdım.
Meğer ben koca bir yalanmışım.

Ah, ne güzeldi eskiden.
Biz ne güzeldik...

Sarı, turuncu, mavi...
Artık en sevdiğim renkti gözlerinin bahçesi.
Beni hülyalandıran bakışlar vardı içinde.
Hasretle uyandığım gecelerde
kocaman kocaman içimi ısıtan...
Fakat artık ne bahçe kaldı, ne yeşillik,
ne de serinlik vuruyor artık korulara.

Beni sen öptün gözlerimden.
Beni sen öldürdün...

Sevgilim...
Ne ben mavi bir tilkiyim,
ne sen bir keman öğretmeni.

Beni öptüğün bahçem
artık en kalabalık yalnızlık evi.
Ne o apartman kaldı,
içinde âşıkları kavuşturan,
caddelerin sesi seremoni olan,
penceresi güneş almayan ahşap evde...
Ne de biz vardık.
Binlerce ihtimalin arasında yok olan...

Ne ben artık mavi bir tilkiyim,
ne de artık sen bir keman öğretmeni.

Ah, ne güzeldik eskiden.
Biz ne güzeldik...

Binlerce ihtimalin arasında yok olan,
kanadı kırık bir serçe gibiyiz.

Hasret ve sevgilerimle...