Mavi Kapı Şiiri - Serdar Şimşek

Var mı çocuk olmaktan öte bir dünya bilemeyenlerdenim.
Hem bizim kapılarımız hep mavidir bilir misiniz?
Küçükken evimizin bulutlarda olduğunu düşünürdüm.
Sanki avlunun kapısı açılınca gökyüzünden aşağıya düşecekmişiz gibi kokardım.
Bir tek ben öyle düşünmezmişim ne garip!
Aynı sokakta oturduğumuz bütün arkadaşlarımda öyle düşünürmüş.

Büyüdükçe çocukluğunu özlüyor insan ne kadar çok büyürsen o kadar çok seviyorsun çocukları.

Ne zaman elinde ekmeğin üstüne salça yada çikolata süren bir çocuk görsem yüzümde bir tebessüm
gözlerimde alabildiğine parıltı
Ağzım kulaklarıma misafir
Mutluluktan ağlayacak gibi olurum.

O yüzden nerde bir göz yaşı görsem
Mutluluktan mı yoksa hüzünden mi akar bilirim.

Bir çocuğu sevmek büyük bir meziyettir aslında.

Sevmek sadece yürek istemez.
Mesele sadece yürekte değil üstat.
Bağışla!

Tahir ile Zühre'ye sen kadar kızamadım.

Sevmek diyorum üstat
Bir tuvale günlerce ve onlarca fırçaya dokundurmak gibi...
Aynı tonu yakalamak için yüzlere kez bütün renkleri karıştırmak gibi...

Sevmek bir cerrahın neşterinin hayati önem taşıyan bir damardan geçerken
O mikronluk alanda ellerin titrememesi gibi...

Sevmek ipince bir ipte bir cambazın müzik eşliğinde gözleri kapalı tramboline ayak basana kadar yürümek gibi...

Sevmek çırak olanın elinde
Bir ustura gibi yüzünü olmasa bile insanın kalbini çizer.

Usta değilse sevemez kimse
Mış gibi yapar.
Mis gibi kanarsın...

Çıraktır sevmeyi bilmeyen
Ustalar sevmenin sanat olduğunu bilir.

Çocuklarında çocuk gibi olanını çocuk gibi sevmek sanattır.

Sanattır. Usta! Sanat!
Yalnız yürek yetmez.
Çünkü çok yürek bilirim.
Seviyormuş gibi görünen.

Kimi ‘miş’ gibi görünürken biz
Sanatı tercih eden çocuk gibiyiz biz!

Ne diyor minik serçe
"Benim yerime de sev
Bekletme hayatı"