Telaşlı Saatler Şiiri - Fatih Kılıçoğlu

Bir yerlere yetişmenin telaşında İstanbul
Gün bize dair anılar biriktirmenin
Acelesi var arabaların
Arabaları kaçıranların
Vapurların
Martıların
Seyyar satıcıların
Terasta çaydan ağzı yananların
Biraz dursun diye umut beslerken biz, zamanın

Ürkek cümlelerimiz izliyor işte bu telaşlı zamanı
Nefes alıp verişimizin düzensizliğinde kesilen
Uçuşup, çarpışıp giden
Devrik cümlelerimiz
İlk göz göze gelişimizin heyecanıyla ısınıyor yanaklarımız istasyonda
Ve el ele tutuşumuzun
Yürüyoruz
Kiraz ayının ılık meltemi seviyor yüzümüzü
Çınar ağaçları keserken dar kaldırımlarda önümüzü
Sokak lambaları
Trafik levhaları
Reklam panoları
Sıradan bir günü yaşayan insanlar keserken
Biz sessizce ayrılıyoruz aralarından
Çarpa çırpa
Kaçarcasına
Korkuyoruz
Açığa çıkar diye ümitlerimiz
Susuyoruz
Saklanıyoruz

Haziran tutsak kalıyor bu umut dolu mavi günde
Biz haziranın mavisinde
İçimizi ısıtan hayaller
El ele tutuşmuş mavi düşler
İşte çimenlerin üstünde buluyoruz onları
Büsbütün, sağlam, eksiksiz
Kaç asırdır buradalar kimbilir
Kaç asırdır bekliyorlar bu anı
Yükseliyorlar şimdi çimenden biz eğilirken
Artık vücut bulmanın mutluluğuyla
Saçını dolaşıyorlar ağır ağır
Beni yokluyorlar
Kokluyorlar
Dinliyorlar
Dokunuyorlar
Ve siniyorlar üstümüze
Sahibini bulan kayıp bir eşya gibi

Gün geçmeye hazır artık yeni tarihe
Gün bitmeye yakın İstanbul'da
Sanki kovalayan var zamanı 
Çekip çekiştiren var
Tutulmuşken birbirine gözlerimiz
Sımsıkı bağlanmışken ellerimiz
Böyle kalsak
Ne yazık
Ne mümkün bu anı tutmak
Ne mümkün geçmeye mecbur zamana direnmek
Vakti gelmişken ayrılığın
Yollar açılmışken gitmeye
Kalmak
Öyle zor ki
Dudaklarımızdan dağılan hüznün ateşi
İçimizi yakarken
Tekrar birleşme ihtimalinin bilmecesiyle yaşayabilmek
Belki ilk
Bir başka zaman varsa bilmiyoruz
Belki son
Kısacık benim için
Hangi zaman diliminde upuzun
Dokunuşumuz
Susuşumuz
Öpüşümüz