Mavi Gözlü Vatan Şiiri - Emir Yılmaz

Onun mahmur, yorgun ama hallice keskin gözleri,
Kanlarıyla Vatanı ıslatan nice Mehmet’in eseri.
Kaç gencin düşüşünü, kaç ocağın sönüşünü
Asırlık çınarın çöküşünü, bin bir zorluğun doğuşunu gördü
O mavi gözleri. Türk elinin solmayan güneşi
O altın saçları. Yankılanıyor bu topraklarda onun “Egemenlik” diyen sesleri
Egemenlik! Geri vermediği son nefesi. Tükenmeyen vatan meselesi.

Atatürk, sen uyurken nöbetteki askerin gözleri.
Sen okurken, öğretmenin sözleri. Gururla salladığın bayrağın hilali.
Sen korkmayansın, bırak heykellerin yansın.
Sen, Cumhuriyeti fikirleriyle yaşatansın
Söyle! Hangi ateş ilkelerine el uzatsın?

Senin sözlerinle, duygularınla, emeğinle bu vatan payidar kalsın.
Sen, bir obada başlayıp bir cihana hükmedenlerin evladısın.
Vatanseverliğin, askerin namlusunun ucunda;
Halkçılığın, pamuk toplayan çocuğun avucunda.
Cumhuriyetçiliğin, anıtının başında oturan
Gururla, biraz hicapla, haykırıyor: “Korkma!”

Hangi kalem yazsın senin asaletini?
Hangi söz bu karakterin kifayeti?
Bin bir zorluk, bitmeyen cendere
Hangisi yıldırdı seni? Söyle!
Ey makber-i şüheda!
Bütün bu kanlar, yaslar boşa sanma
Torunların ölümsüz iki mavi gözün ardında
Bize emanet artık bu topraktan vedia

Mustafa Kemal, bu toprağın tırpanı
Mustafa Kemal, halkın son çığlığı
Mustafa Kemal, Mehmetçik kanıyla doğan bu vatanın âmâkı
Kaç şair yazabildi bu müthiş kıyamı?