Mavi Gözlü Güneş Şiiri - Nilgün Akçay

Yıl 1938….
Aylardan kasımdı…
O On Kasım sabahı..
Tarihe kara gün olarak yazıldı.
Saatler 9 u beş geçe..
Bir gemi yanaştı Dolmabahçe’ye
Kara kapkara bir gemiydi bu.
Suskun bekliyordu yolcusunu.
Yoktu kaptanı,tayfası,dümeni…
Sanki kıyametin habercisi
Kara Kuşlar dönüyordu üzerinden..
Gökyüzü karardı birden..
Haykırışlar yükseldi.
Parça parça oldu milletin yüreği..
Son kampanası çaldı kara geminin..
Yükü ağır,yolcusu tekti..
Gözler yaşlıydı …
Yürekler buruk…
Millet haykırıyordu ….
“Götürme..! götürme Mavi Gözlü Güneşi’mi”
Öksüz bırakma yüreğimi.
Dinlemedi Kara Gemi…
Sessiz sessiz uzaklaştı limandan.
Saatler durdu..yürekler çarpmadı o an.
Sadece göz yaşları konuştu..
Yeminlerle mühürlendi yürekler.
Her On Kasım tarihin kara günü.
Kim diyebilir ki Atamızın öldüğünü..
Bizler Atatürk’ün gençleri..
Dün,Bugün ve daima..Yarının bekçileri….
And olsun sana,Tarihimin eşsiz lideri.
Bu can bu beden de varken…
And olsun sana.
Her solukta NE MUTLU TÜRKÜM derken
Yetmiş milyon yürek…
Seni yüreğinde yaşatacak ÖLENE DEK..