MAVİ GÖZ YAŞLARIM Şiiri - Cem Uçar

Senin yokluğunun yaşandığı sıradan mavi geçeler vardı kahverengi gözyaşlarına susamış. Senin sevgine susamış bir ben o gecelerin vazgeçilmez figüranıydım sürekli ağlayan. Bir de o gecelerin vazgeçilmez esas erkeği vardı. Kimdi neydi nerden gelmişti bilmiyordum ancak sana gidiyordu durmaksızın! Ve inan ben buna dayanamıyordum.

Senin yokluğunu yaşayan mavi gözyaşlarıyla ıslak kahve rengi geceler başlayınca artık intihardı tek çözüm! Belki de seni unutmak yeterliydi! Ama buda bir çeşit intihar değilmiydi? Buna sen yanımda olsan sen bile evet derdin ki... bende bunu çoktan kabullenmiştim.

Gecelerimin en iç gıcıklayıcı sorusuydu “ imkansız mı yoksa zamansız mı? ” belki de bu bana verdiğin tek ve en anlamlı umuttu bir aşk ihtimaline dair! Şehri terk ederken de, yollarca uzakta iken de şehirden sen hep aklımdaydın. Senin kendini beğenmiş ve baskın olma karakterinin çekilmezliği zamanlarında senden nefret ederken de sen hep yanımdaydın.

Sevgiye susamış bir kalp hukukçular tarafından harcanınca şikayet makamım olamadı. Ben bir üst mahkeme olarak kalbimin kendisini seçmiştim. Yıkık döküktü mahkeme salonlarından beter, ve “kalemini kır beni öldür ama gitme” dediklerime cezayı kalemi parçalara ayırarak vermiştim! Sıcak bir yaz gecesinde.

Ve artık yine defalarca yaptığım gibi kalbim aşkların en güzeline bile kapalıydı. Sahibi vardı çünkü. Benim hayalimde yaşattığım ve yüzünü asla göremediğim sevgi hayalimdi! Kalbimin sahibi vardı rüyalarımın aşkıydı o. Asla terk etmeyecekti beni.