Mavi gökyüzü Şiiri - Dilan Gürbüz

Ne göğün mavi olduğuna inanırım,
ne de aynı göğün altında nefes aldığımıza.
Ne vakit yağsa üstümüze sanrılar,
sen hoyrat karadeniz gibisin.
Göğüs kafesinde yeşeren sarmaşık sarıyor kalbini,
bir daha sevmeye yeltenmemen için.
Hakikat olan sevgi seni elinin tersiyle itiyor,
içimizde birikiyor kelimeler,
 bir gün isyan edecekler,
ve bir gece bu şehirden kaçmamız gerecek.
Gerçi artık hangi liman ağırlarki bizi,
pas tutmuş gövdemizi hangi kıyıya yaslayalım?
Solmuş bir gülün dikeni gibiyiz,
köklerimiz topraktan çalınmış.
Kaç şarkıda geçerdi adımız?
Mırıldansan hatırlarım biraz,
o yaşlı kadının kederli ağıdını.
Sen anlatırken bir masal gibi,
en ince yerinde hikayenin,
gözlerine güneş dolarken
benim içimde gün batıyor...
Her şeye bir başlık ararız bazen.
Her doğruya bir yanlış,
her cezaya bir suçlu.
Ortada bir suç var mı?
Burda durup düşünmeye başlıyoruz herşeyi,
Adem ile Havva'dan giriyoruz konuya,
Ordan da çocukluğumuza uğruyoruz.
Eskimiş yaz kokusu geldi mi burnumuza,
Çocukluğumuz eski harabeler de oyun oynar,
Ben o sokakta her sabah seni beklerken bulurdum kendimi.
Çetemizin yeni üyesi minik kedi yavrusu yok mu?
Duymuyorum artık onu.
Nerede hücremin karanlık penceresinden bana şiir okuyan sesi,
Sen neredesin..
Belki milyonlarca güneş battı içimde, seni beklerken.
Sözümden dönmedim, yine de
Hazan dökülsün dalımdan,
ilk çiğ damlasında
Bir gülün tomurcuğuyla açılırsa kirpiklerin
Avucumda birikmiş masallarla bulacaksın beni.
Beni bağışla, kaçamadım kendimden..
Sessizliğimin içinde duyamadım seni,
Dardı pencerem, ben ise ışıksızım.
Gökyüzüne seni anlatamadım,
Sen de unuttun mu beni?
Hatırla beni ne olur, unuttuğun yerlerden..
Geciktim biliyorum,yağmurlu günlerden,
Ben unutmam seni,unutmam istersen,
Aralasan kapılarını gelirim ben sana.