Mavi Emzikli Çocuk Şiiri - Nnuray Barman

Kaskatıydı bedenim
Yumuk yumuk ellerimi artık açamazdım
Son çığlığımı artık anneme duyuramazdım
Acıkmıştım, oysa üşümüştüm,
Bakmayın morarmış, soğuk dudaklarıma
İçim yanmıştı su içmek isteyişim vardı
Kocaman elleriyle beni tutan amca hani
Gözyaşlarını tutamamıştı
Ve gazetelerde görünce bu resmimi ertesi gün
İşte mavi emzikli çocuk dediniz, hayalleri bebekliğinde kaldı
Oysa tek değildim, ölen binlerce candan biriydim
Her patlayışla irkilip ölen kendisi olmadığını anlayınca
Ben de sizin gibi yeniden
Günlük telaşıma bakardım
Ağlayınca anam meme verirdi susardım
Sıradandı benim de hayatım
Bu patlayışların neden ve ne olduğunu
hiçbir zaman bilemedim biliyorsa da diğerleri
bildim ama bir şeyi
dünyada iki tür insan vardı
biri gömüyordu bebekleri gülerek
biri ağlayarak çıkarandı.

Nuray barman