Mavi Eftelya Şiiri - Eren Serbest

Sen istemli sevgimin, son demiydin ela gözlüm.
Sen ki; diyarlar kadar ırak iken hasretine gebe komadın beni.
Sen ki; hançerler giren sinemi tek dokunuşuyla saran,
Sen; her gece düşlediğim pamuk yüzlü eftelyamdın benim.

Seni gecelerce hıçkırıklarla uyandığım kabuslarda bırakamadım.
Peşinden gelmek istedim arşa,
Huzurunda hakimin tazarruat ettim rüyalarımda,
Olmadı affeyle ela gözlüm.

Bilmezdim kara toprağa düşenin böyle hasretle anılacağını;
Bir gün onun bir anı değil sevginin ta kendisi olacağını,
Böyle bir acıya na’ra larım dayanmıyor ne olur anla.
Ben sensiz yapamıyorum mavi eftelyam

Bulutlar kadar hürdün,
Guruba karşı oturup kızıl şafakla dertleşirken bulmuştum ya seni...
Yine oradayım.Söyle o art niyetli melaikeye
Şafak kızıl kana bürünmeden aşkı teslim alamayacak hüzün...!