Mavi Düş Şiiri - Hanife Akgün

Türküsünü söyle bana İstanbul, dağların ovaların,
Bestesini çal hiç duymadığım notaların.
Rüzgarını gezdir başımda tenimde hissedeyim varlığın,
Korkut bakışlarınla,titret; ağlat kimi zaman,
Gülümset isteyince.

Sen bir minik kız çocuğu ama korkusuz,
Sen küçük bir çiğ tanesi sevgin öylesine sonsuz.
Martılarını gönder bana ey yedi tepeli!
Gönder ki olsun gagasında her noktandan bir toz zerresi,
Sessiz ol şimdi çaktırma şimseklerini!
Uslan artık İstanbul bitti o ürkütücü mazi.

Bir kalem istiyorum, sonra sonsuz mürekkep
Denizin mürekkep olsun Kız Kulen de ona eş.
Biriktir önümde martıları,gagalarında toz zerresi,
Yazacağım onlara mazindeki en güzel haceleri.

Hani Fatih çağırdığında seni ülke bütünlüğüne,
Sen kollarını açmıştın.
Tüm hilkat laldi, çığlık çığlığaydı gözlerin,
İnanç dolu kalplerdeydi:'Olacaksın sen bizim.'

Beklemedeydik her an titremedeydik,
Seninle olacak günleri özlemedeydik.
Bir haber geldi rüzgarınla savrulan,
Elimi uzattım elime konuverdi.

Önce kederlendi yüreğim babamın şehit haberiyle,
Haykırdım İstanbul sen sesimi duy diye.
Bir kaç damla yaş süzüldü ilkin gözlerimden.
Bir uğultu yükseldi:'Ey haddini bilmez,
Bu uğurda bilmez misin hiçbir şey boşa gitmez.'

Devam etti nameler,
İşte bize verilebilecek en güzel haber;
Evvelde bizimdi,şimdi de bizim,
Elleri semaya kaldırın ey Türk Milleti!
Gelecekte de yine bizim olmalı onun tüm şehveti.