Mavi Dudaklı Cenaze Şiiri - Esra Keskin

//Tanrı yüreğinden hastadır
ve kırık bir dünya içinde milyonlarca üvey evlat yaşatır
Çünkü,
Dekoltesi yırtık bir hayatta
Ayıplanan tek kusur insanlıktır !
hayat ise
kısacık anlatılan bir masaldır ve yüzüne dokunmadan yaşanır ! //

Güneş batıdan doğuyordu benim dünyama
ve batıdan ölüyordu ruhum sisli bir sabaha
Kemoterapi sonrası doğan bir çocuktum hatırla
Ruhumun perdesi yırtıktı ,
Gözlerimin rengi karanlık !

oysa ne tuhaf karanlıkla konuşmak !

Ellerimi emitasyon düşlere sattım
Ve çıkarıp ruhumu bir mezar üstüne fırlattım
Sen tanıklık ederken intiharıma
ben hiç bir sevişmede dudaklarımı tamamlamadım
Hadi
Son bir besmele çek ruhuma ,
sol cebinden cesedimi çıkar
Ve dudaklarını daya soğumuş dudaklarıma
Geçmez acılarımı sana bıraktım
Bir sara nöbeti seansında
benim hayatta kalma şansım yoktu bağışla
Ilk ölümüm değil bu korkma
Ama daha önce hiç ölmemiş gibi tedirginim aslında
Lütfen beni karanlıkta yalnız bırakma
Çünkü,
Tırnak içine alınmış bir hayatta
saçları yosun kokan ,
mavi dudaklı cenazemin ruhu üşüyor sevgilim
Bedeniyse sürrealist bir pezevengin kollarında .!

ikibinonsekiznisanbir