Yine çok ağır geçeceğe benzerdi kış. Bembeyaz bir örtü kaplamıştı fındık bahçelerini..
Çocuklar, dondurucu soğuğa aldırmadan şen kahkahalarla, karlara bata çıka, üç kilometre aşağıdaki köyde bulunan, medeniyet yuvalarına ulaşmaya çalışıyorlardı. Yolun en sevdikleri kısmı ‘dik bayır’ denilen, değil yürümek, ayakta durmanın bile mümkün olmadığı bölümüydü.. Buraya geldiklerinde başlarına kardan korunmak için, pardösü niyetiyle geçirilen boş gübre çuvallarını bir hamlede altlarına alır, kızak gibi dik bayırın dibine kadar yıldırım hızıyla kayarlardı. Bayırın dibinde de, ya birbirlerine çarparak, ya da ormanın bitimindeki duvara toslayarak durabilirlerdi.
O gün yeni bir kız çocuğu katılmıştı aralarına. Yaşı ve cüssesi arkadaşlarından çok geride olan bu cılız kız, dönemin ortasında, babasının önerisi üzerine, öğretmenin yaptığı özel bir sınavla başlatılmıştı okula. Altı yaşına henüz girmişti oysa. Annesi uzunca bir süre ağlamış ve ‘onca yolu nasıl tepecek buncacık boyuyla’ diye sızlanmıştı.
Aceleyle okul kıyafetleri hazırlandı. Ablasının küçük gelen eski önlüğü giydirildi Gizem’e. Annesinin diktiği bez okul çantası. (Hep siyah olurdu rengi, kirlendiği belli olmasın diye.) Abisinden kalem, ablasından defter.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta