Mavi Ay Şiiri - Seyfettin Bilal Özlük

Nankör geceler yastığıma ansızın uzanır benden önce
Kabus geceler yıldızlarımla dansa kalkışıyor
Tabuları yıkılmış kahpe gönlümde
Alıcısı bulunmayan iadesiz mektup gibiydim.
Karabasanlar çoktan rüyalarımla sobeleşiyor
Yastığa sarılıp kendi nefesimden korkuyordum
Yelkovan mı akrebe akrep mi yelkovanı kovalıyor belli değil.
Uçurum mu gözümün önünde gördüklerim yoksa kirpiklerim mi uçurum
Yoksa gündüzden kalan iğrençlikler mi gözümdekiler
Veya yüzümde dolaşan ojeli tırnaklardan mı iğrendim
Bilemiyorum!
Geceler gündüzümden daha güneşli
Düşlerim kar beyaz içim yanmıyor sen varsın şimdi
Yaşadığım lanet geçmişimi siliyor unutturuyorsun
Çeyizi de bohçayı da hepsini savurdum çöpe
Yüreğim bir nefes öte de ölüm gibi rahat.
Sürünürken dizlerimin üstünde tuttun kalbimden kaldırdın
İnanmasanda içimdesin inanmak istemesende!
Yarınlar bizim ne sen şahsın ne ben piyon
Oyun bittiğinde ikimizde kazanacak ve aynı torbaya girmeyecekmiyiz.
Tuttuğumuz ve aldığımız nefes şimdi iki kişilik
Var olan bir Allah ve taşıdığımız bir can
Tutarsa ellerimiz ya el verirsek
Bırakma canımızı canımız o olsun...
Tükendi kelimelerim
Susuyorum!
İçimde taşıyorum zaten bir can
Bu yürek daha ne canlar taşır bir bilsen
Ey can
Ey canan!
Ve yüreğimde şimdi başka bir heyecan
Biliyorsun hep bil
Seni seviyorum kadınım...