Mavi Ankara Şiiri - Nurettin Pektaş

Kıştı, ayazdı ben sana doğru gelirken
yüreğim ayrı bir yazdı
Soğuktu,tufandı ben sana doğru gelirken
yüreğim benden utandı
Anladım; seni sevmekle ne kadar doğru yaptım
Anladım; seni kaybetmek başka bir felaket
Sımsıkı yumdum gözlerimi tüm gece
Sabah sen olacaksın sandım
Kıraç bozkırında Ankaranın yüreğim; yeniden tomurcuk
Kardı,beyazdı bozkırda Ankara
Uzakta Ankara garı raylar uzayıp gitmekte
Yanı başımda gençlik parkı yıllara inat
Ey ulus sesimi duy dedim...... sessizce sustum
Yüreğim pır pır uzandım akköprüye
Metro kapısında bekliyorum mavi düşte
Kocaman pazar kurmuşkar kat be kat
Kocaman pazar kurmuşlar kapı kapı
İlk kapıya yöneliyoruz yüreğimde mavile
Mavinin yüreğinde yalnızlık, keşkeyle son bulmuş kırık düşler
Kardı,kıştı,ayazdı bozkırda yürek yapayalnızdı
Bu bir yalnızlıkmı yoksa yanlışlıkmı diye düşündüm
Yetiyordu aslında mavinin varlığı ama.....
Hiç bir şey ısıtacak kadar sıcak değildi yüreklerimizi
Köşe köşe, çarşı pazar dolaştık yetmesede saatler
Sonu başından belli bu filmindi keşkeye teslim oluk
Kıvılcımdan köz olmuyor yalandanda söz olmuyor
Akrep yelkovana söyledi hadi uyandır artık onları
Usulca vedalaşıyoruz
Usulca el sallıyoruz
Gözlerimi bırakıyorum akköprü istasyonunda
Yüreğimi bırakıyorum yanıbaşına
Aynı şehirde olmak bile aynı düşü kurdurmuyor insana
Uzak şehrime yola çıkıyorum sonra
Sen hoşçakal diyorsun
Ben yeniden görüşürüz diyorum
El sallıyoruz birlikte benim elim havada kalıyor bak yine
Sanki herkese el sallıyormuşcasına
Hüzünlü bir ayrılık kavuşmaya hiç benzemeyen
Usulca çıkıyorum kapıdan
Bu sefer soguk işliyor içime iyice anlıyorum
Hipodruma doğru yürüyorum caddeler kar beyaz
Herkesin beni beklediği otobüse biniyorum susarak
Bu sefer atayı ziyaret etmeden dönüyorum başkentten
Bu sefer bir başka sefere umut bırakıyorum içimde
Içim kalıyor Ankarada; Ankara almıyor beni içine
Usulca hoşçakal diyorum geride ne kalan ne varsa
Usulca terkediyorum bu şehri.
...
28-12-2008 Ankara