Mavi Adam ve Gazal Şiiri - Serap Çakalır

Mavi bakışlı
yüreği nakışlı
küçük dev adam
geçince sevdadan
bilemedi önce
sevinsin mi kurtulduğuna
aşk-ı cefadan,
üzülsün mü ayrıldığına
hayırsız bir eladan.

Böylece
vurdu kendini uzaklara
düştü yolu bir gün Sahra’ya
içi zaten yanıyordu,
güz vakti dalından düşüp
oradan oraya savrulan
sarı bir gazele döndü
amansız kum sıcağında.
Gece olunca
üşüdü, yıldızlara küstü
nakışları döküldü
bir sıcak bir soğuk derken
kavruldu, büzüştü yüreği
ıssız çöl soğuğunda.

Mavi adam
bir başına,
kalabalıkta bile
tenhaya aşina.
Etrafta kim var
gökte yıldızlar
yerde kumdan duvar
akreplerle top oynayan yılanlar.
Yüreğini ısıtmak için
bildiği tek şeyi yaptı;
sıcak nefesiyle,
kafesinden çıkardığı
kalbine hohladı.

Soluk soluğa kalmıştı ki
yeşil bir ışık vurdu
avucunda titreyen biçareye.
Gözleri kamaştı adamın
çevirdi bakışlarını karşı tepeye
inanamadı önce gördüğüne
yeşil gözlü aksak bir ceylan
su içiyordu vahadaki pınardan
dedi ki kendi kendine:
Çölde ne arar böyle narin bir gazal
olsa olsa gördüğüm, ya bir seraptır
ya da sıradan bir hayal.

Böyle dedi, demesine ama
merakı ağır bastı.
Asıl derdi ise
çatlak dudaklarını değil,
kavruk yüreğini suya kavuşturmaktı;
koydu onu yerine, gerisin geriye
göğsünde tatlı bir heyecan
su içen ceylana yaklaştı.
Ceylan onu görünce
duruşunu bozmadan
devam etti içmeye
yetmezdi yoksa topladığı sular
bu yanık gönlü iyileştirmeye.

Mavi bakışlı
küçük dev adam
tepeden tırnağa heyelan
koptu bir gazel gırtlağından
varınca suyun kenarına
dayadı göğsünü ceylanın ağzına
açtı kalbinin tüm kapaklarını
teslim etti kendini sakınmadan.
İçi dolarken ılık, tatlı bir suyla
ruhu coştu aşkla ve ışıkla
ne ürktü sel felaketinden
ne korktu boğulup gitmekten
zira işin farkındaydı;
gönlüne dolan su değil
ab-ı hayattı.
Tek isteği, arınarak bu suyla
can vermekti ceylanın ağzında.
Biliyordu ki artık,
özünü verdikçe
canana candan;
gelecekti ölümsüzlük
aşk-ı belâdan.

Çanakkale. 14 Mart 2007