Mavi Şiiri - Devrim Öner

Sevmekten korkardı o,
gerçekliğinden varlığımın,
hüzün dolu gülümseyişimden,
Yağmur yağınca yok olmasına karşın
soğuktan buğulanmış cama kalp çizişimden.
O, şekerden daha az korkardı.

Çokluydu benim ümidim,
bitmek tükenmek bilmezdi.
Güzeldi hissetmek kelebekleri
bütün duvarlarında midemin;
dinginliğinin bir aşk gizisi olduğu
çıkmazdan önce açığa.
Düşlediğimde ise şimdi bu dinginliği özlemle,
Ölür kelebeklerim, kin dolar içim.

“Mavi” koydu ismimi sonra,
gökyüzünü seyretmeyi öğretişimden.
Hissettirişinden yazgımın,
serin kokusunu yaz sabahlarının.
Yeğlerdi yanımda karşı koymayı, geceleyin
kirpiğinde geçmişi bırakan çağrışımlara.

Pencere aralıklarından bile
şimdi sızmıyor diye gün
maviyi suçlayamazsın,
bir başkasıyla seyrediyorken göğü.
Kim bilir yazgıya mı tutunursun bundan böyle,
bir kediye mi veya
gün kızıllığına mı
Ancak maviye bir kez tutundu yüreğin ve
Geçmiş arzusu belirgin hislerin.

İşte şimdi maviyim ben,
çivit mavisiyim, acem mavisi veya
bir kobalt mavisiyim,
parlak ve görünürüm sonunda,
soğuk bir renk olsam da.

P.S: Çok renk göreceksin,
gökkuşağına kaptıracaksın belki de kendini.
Oysa hepsi solup gidecek,
Ama izini hep koruyacak Mavi.
Şüphe duyma hiç!