Mavi Şiiri - Nazım Çetin

Ve kırmızı
o hüzün deviren mutluluğun yanaklarımızda ki köylü duruşuydu.
Rengi belli olmayan yüzler arasında.
Hakikisinden insan
oluşumuzdu.
Aslında
Üzümün üzüme bakmasıydı belki
Tencere dibinin karası
Ama....
siyahtı
Yurt penceresinin öğretesi yalnızlığı
Üşümüşlüğü
Ve üstümüze oldurulan birazcık dar bir elbiseydi yetimlik.
Uygun düşmüyordu düşlerimize adımlarımız
ama yürüyorduk
Bir yanım düşman kurtaran
Bir yanım
Unkapanı
Öyle nane limon kaynatmazdı
Seviler.
Uzaktan uzağa cudi
Uzaktan uzağa sevmekti bizimkisi
Sarı, bir sokak lambasıydı
Birde şehrin ışıkları
Şehir hayal dünyamın haramisi
Kiminde kızıl nehrin ortası
Kiminde firavunun gözleri
Sarı dişleriyle bir Asyalı
Kibirli bir alman
Ve Kürt olmak yasaktı çoğu zaman
yine uzaktın
O ışıklardan biriydin benim için
Milyonlarca evden sadece biri
Kapısı benim duygularımca
Çalınmayacak
Benim duygularımca arşınlanmıyacaktı yolları.
İşte öylesi bir gri...
Kirli yüzlü bir celladın elleri gibi..
Dosta kursun sıkar gibi
Ben doğarken
Öldürülüyordu bu memleketin en cesur en yiğit çiçekleri
Demir paslı
Yer kükürt, ve yüreği annelerin
Ozon tabakasından çok önce delinmişti.
Yinede
Bir kadındı mavi
Kirpiklerinde boğuluyordu bizans.
Yer küre., sahrayı kebir
Kimi zaman diri diri gömsek de seni
Çoğu için çöllere.Düşmüşlüğümüz var
Bir kadından doğmuş olsak ta biz.
Bir çok kadın için
Tekrar tekrar ölmüşlüğümüz var.