Mavi Şiiri - Nuri Sönmez

Vakit yarı gecedir, yağmur henüz dinmiş
Eski kente sonbahar günler önce inmiş.
Sarhoş, sarsak adımlar yorgun caddelerde,
Son ışıklarda sönüyor uzak pencerelerde.
Engin maviliklere yollar buradan geçer,
Karanlığı her gece renkli otobüsler biçer.

İşte bir çift koca far göründü uzaklardan
Koltukları yapılmış kuş tüyü yataklardan.
Uykunun fettan kolu yolcuları sarmıştır,
Uykusuz tek yolcuya hatıralar kalmıştır.

Yolculuğu denize, ömrünün son düşüne,
Bu şehirde düşmüştü mavinin ateşine.
Yıllar var ki bu kente yolu hiç düşmemişti,
Kalbine hiçbir yer bunca yerleşmemişti.
Bozkırlar ortasında mavilikler bulmuştu,
Mavinin kıyısında yeni dünya kurmuştu.
Kor kızıl dudaklarda serin sabahlar vardı.
Derin mavi gözlerde batan güneşler vardı.
Gece ayazlarında volkanlarda gezdiler
Temmuz güneşlerinde karlara serildiler.
Aşkın ve insanlığın manasına varmıştı,
Sonsuza dek sürsün diye Tanrıya yakarmıştı.
Onsuz; yalnız bir yaşam düşünmek istemezdi.
Gönlü, gözleri, adı; deniz, Deniz, DENİZ’ Dİ.

Otobüs geçiyordu ıslanmış caddelerden
Büyük acının sesi geldi minarelerden.
Mavi gözlerde ateş böyle bir günde soldu,
Denizlerdeki yaşam o ateşte boğuldu.
O gün bu gündür yolcu; tek bir rengi özledi
Mavinin kıyısında son nefesi istedi.

Engin denize doğru çıkarken tepelere,
Eski kent yaşam gibi karıştı hayallere.
Kalbinden taşan hasret masmavi kanıyordu.
Uzakta tanyerlerinde ufuklar yanıyordu.

(AFYON - 1989)