Mavi Şiiri - Engin Kahraman

ölünce kafesteki kuş
kızılcıkla yıkadılar tüylerini
göğsümde kanat çarpıntısı

öldü sütü içen kuş
eti yiyen kedi büyümedi
oysa annem hala annemdi

çocuktum…
yüzdüremediğim gemiye
onun ismini vermiştim
sanki pazar arabasına
poşetlerden bir eklentiydi
benim gibi
mavi öylesine maviydi

kış ortasında neydi
pencereyi açmanın bedeli
içimden soğudum
kara suratlı hayata
gözlerim hala gözlerimdi

çocuktum;
kollarımı açıp, durdum;
‘baba, kuşlar neden üşümezdi! ’

yerim arka sıralardaki köşeydi
çalınca ders zili
ben ‘kim’ oluyordum!
anlatması çok güç şimdi
mavi ölesiye maviydi