Mavi Şiiri - Derviş İbrahim Karpuz

Belki de senin için yok artık
mavi yelkenli
mavi bir gemide
mavi yolculuklara çıkmak.
Oysa
ela gözlerinde kaybolmak,
saçlarını savuran asi rüzgarlarda kendimi bulmak
ve
ölünce o yananğında çıkan gamzene gömülmek isterken
en değerli hazinelerimi gömüyorum tarihin o tozlu sayfalarına...
umutlarımı bir eskiciye
hayallerimi yetimlere.
sevgimi lise aşıklarına bırakıyorum.
gidişinle küstüm mavinin her bir tonuna
şimdi sana yazıyorum,
titrek ellerimi,
hiç bitmeyecek sandığım sevgini,
kül taplasında yaktığım hayallerimi,
sessiz bir köşede duran gitarımı,
karamsarlığımla boğulmuş odamı,
acemi şairliğimindeki yazdığım ağlamaklı mısralarımı,
son mektubumu,
son diye başladığım ilklerimi,
aşkı matematikteki iki bilinmeyenli denklemlere benzettiğimi
herşeyii sana yazıyorum.
senden sonra öğredin her aşk acısı çekenin derdini izmaritiyle paylaştığını
ve her nefeste yar diye çektiğini.
senden sonra öğrendim bastığım kaldırım taşlarının mezar taşlarından farksız olduğunu.
Mutluluğun mavisi gitti
yerine mutsuzluğun karanlığı yanı başımda.
içinde terkedilmişliğin acısı,
yıkık dökük bir gönül,
çaresi olmayan keşkelerim,
pişmanlıklarım ve umut yolculuğundaki dostlarım var artık.
O aldatıcı masmavi gökyüzünün altında
aşk şarkıları söylemek yok artık.
yok diyorum,
unuttum diyorum
o kimdi diyorum,
herkezi kandırıyorum
bir kendimi kandıramıyorum.
uyanmıyorum artık bembeyaz sabahlara,
o kasvetli akşamlara.
sen diye başlarken güne
yokluğunun acısını vuruyor yüzüme o acımasız hayat...
meğer vuslata varmadan ölümü tatmışım,
seni görmeden aşka kafa tutmuşum,
suskunluk suyunu içmeyenlerdenmişim.
ahhh ne vardı ayrılık şiirleri yazdırmasaydın ne vardı?
bir ilkokul çocuğunun sevgisindeki masumyet ti sana olan aşkım...
bir bakışından bin anlam çıkardığım günler yok artık benim için.
dertleri meze, aşkı şarap görmüşüm.
satırlarımda seni sana anlatırken
kelimelerimin anlaşılmayan yüzünde buluyorum kendimi
senden sonra öğrendim hayata dair herşeyi
suskunluğun en iyi yanıt olduğunu,
geçmişte çok yaşamamayı,
hayatla oyun oynarken daima ilk pionları feda edeceğimi,
mavilerin umut taşıdığını
hayallerin sana dair olduğunu.
taplolara çizmek, satırlarıma yazmak dururken, yüreğime kazımanın daha kalıcı olduğunu öğrendim.
senden sonra buldum ayrılık şairlerinin acı dolu mısralarında kendimi.
rüyalarımda aşıklarla ozanlarla yunuslarla konuşurken.
gerçek hayatta yanlızlığımı haykırıyorum.
anlican sensizliği soluyorum.
ve bir çivi daha çakıyorum öldürdüğün aşkın tabutuna.
aşk şarabı ile kafayı bulmak sonra deliler gibi aşkını haykırmak isterken dağlara
aşk şarabını haram
soskunluğu mekan edindim...
damarlarımdaki nikotinle beslerken kalbimdeki aşkı
üflüyorum satırlarıma çektiğim herbir dumanı.
ayrı bir tat veriyor kaybolmuşluğuma...
her satırımda ayrı bir yaşanmışlığı anlatırken birkez daha anlıyorum
yazmak için aşk gerektiğini.
vuruyorum kendimi mısralara, vuruyorum maviliklerin derinliklerine.
bir selamla başlayan tanışmalara
elveda diye biten ayrılıklara tanık oldum senden sonra.
şimdi ise
mavi adının altında karanlıklarımı haykırıyorum sana...

bunun bir renkten çok daha fazlası olduğunu görürken umut denizinin ufkunda.

mavi bir şairin cemre düşmüş kaleminden sesleniyorum