Matruşka Şiiri - Serkan Öztürk

I
Tenekenin parlaklığı
Göz alıyor şimdi
Zayıf metal, içi boş, kof
Kat kat hallerinde
Işıl ışıl parıldıyor
Pas tutmaya mahkûm ta en baştan

Giymişler şimdi boş içlerinin dışına
Kof insanlar
Bedeli yalan olan
Kiralık elbiselerini
Balkabağına dönmeleri için
Saatin gece yarısını vurmasına
Gerek yok
Yatsıyı beklemez sönmek için mumları

Gerçek, yalan kabuğu atmak için
Sabırsızlanmakta

Her irdelemede
Biraz daha zayıflar
Çıkar ortaya en sonunda ruhları
Islak kedi misali

II

Şimdi benim ruhum, bilmem kaç okka
Dolmuşum zamana

Dolmuşum zamanda

Katman katman aşk biriktirmişim içimde
Otobüsü kaçan yolcu telaşında
Geç kalmışçasına

Hayat geceden sabaha, uzun…
Ömür, çok kısa

Atsam üzerimden bu kabuğu
Aynı gerçek çıkar ortaya
Hep aynı ben,
Altın gibi aşklarım
Her seferinde büyüyen
Matruşka

III

Ve aşk

Yavan değil hiçbir zaman
İçinde yalan barındırmayan
Yenisinde eskisini aşan
Aştıkça coşan bir çağlayan
Yere vurduğunda ışığı geceye karışan
Debisine kapılanı
Bilinmeze sürükleyen

Ve zorlayan

IV

Ve şiir

Dolar içime, her seferinde
Gelinlik kızın çeyizi
İtinayla saklanmış, kat kat
Şiir naftalin kokar, kâğıda döküldüğünde

Koklarken gözlerim kapanır
İçimin derinliklerinde

Kaynayan duygular
Soğur usumda
Damlar kalemden şiire

V

Bir el en sonunda
Çeker alır şiiri benden

Şiirin aynısı ben

Benlikten sıyrılınca şiir
Orda da aşk ışıldar

Aşk içimde seni saklar
Şiire susar

Sözlerin susmalarında aşk
Şiire altın, sükûtlarda

Akar durmadan aşka…

18.23 15/07/2006