Mâtem-i Aşk Şiiri - Aktan Okuducu

Ey mâtem-i aşkımın yegâne müsebbibi,
Şu tarumar gönlümün, zulme doymaz sahibi.

Bir can verdi Hak bana, bin kere geri aldın.
Payimâl ahvâlimi keyifle seyre daldın.

Ben beni kul bilirdim, yalnız Hak Teâlâ’ya.
Sen beni köle ettin, aşk denilen belâya.

Fıtraten noksan imiş, insaf senin şahsında.
Bilinmez kelâm imiş, merhamet lisânında.

Bu nice mağrûrluktur, Leylâ'yı bilmez misin?
Mecnûn olmasa eğer, kimler Leylâ’yı bilsin?

AkTan