Matem Şiiri - Memduha Köseoğlu

Aylardan Mayıs,mevsimlerden sonbahar, kış gelmekte yavaş yavaş
Saat sabahın dördü,yenice uyandım kabusumdan,kan ter içinde
Acısının matemini tutar olmuş yine yüreğim, inlemekte!
Hıçkıran sesini işitiyorum kesik kesik
Gözyaşında boğulacakken derin bir soluk alıveriyor
Sonra yine sessizliğine gömülüyor
Biliyorum uzun sürmeyecek
Mutlaka yine bir şafak vakti matemine dönecek
Usulca sesleniyorum;
“ bitsin bu yasın”
“sen bunu haketmedin”
“lütfen eskisi gibi sevgiyle şefkatle dol”.
“Temizlen! , arın! , kendine gel! ”
Cevabı sert oluyor;
“ hançer saplanmış tam ortama “
“ ciğere kadar dayanmış ”
“ kanıyorum oluk oluk”
“ kanayan yaram aman vermiyor nefes almama”
“ üşüyorum, buz kesip sızıyorum”
Allahım nasıl da acı çekiyor.
“ yalnız değilsin, senin acın benim acım”
“ üzülme ben hep yanındayım”
“ uyandır beni her sonbahar, kış sabahında “
“ taa ki bize bahar gelene dek”
“şimdi hançeri çıkaracağım korkma”
“ bağır bağırabildiğin kadar “
Hançeri tutuyorum fakat hızlı çekmeliyim
En az acıyla bu acıyı yaşamalıyım
Yardım et Yarab!
Çığlığım çığlığına karıştı
Kanı gözyaşlarımdan taştı.
Sıkıca bastırdım sol yanıma avuçlarımla
Yorgun düşmüş, hırpalanmış tiz sesi teğet geçti;
“ sen dokunmasan ölürdüm. Baharı özledim ”