Matem Şiiri - Kader Bekmezci

...

Aşkın her hâline baş eğişimiz ve “sitem” den “mâtem”e geçişimizdir...

Dağların haberi yoksa sitemden,ne çâre, bize kalan “mâtem”dir...

Hangimiz aranan, hangimiz bulandı? Hangimiz kordu, hangimiz yanandı? Hangimiz sunan aşkı, hangimiz içinde kaybolandı? “Kader...” dediniz, “Kader! ” dedik...

Zamanın zâlim ihanetleriyle savrulurken, gözümüzün göreceği değil, gönlümüzün düşeceği mutluluklar arıyorduk çağın ötesindeki dünyamızda. Kimseye dair değildi hesabı kırılan hayallerimizin... Her “âh” çekişimiz aslında kefâletiydi kâinatı özümseyişimizin...

Başınız omzumuza düştüğünde, bir tufan koptu hikâyemizin orta yerinde. Şaşkındık, belki ürkek biraz da. Sessizce bakarken yüzünüze, yükseklere bakan gözleriniz işledi ruhumuzun derinlerine. Belki de gözlerinizle tırmanıyordunuz dağların yücelerine...

Siz doruklarda ararken kendinizi, aradığınız şeyin kendi içinizde olduğunu söylemeye bir türlü varmadı dilimiz... Onun yerine sessiz kelimeler gönderdik size, düşlerimize düşen halinizle. Biliyorduk ki; mümkün değildi sizin yükseklerinize çıkışımız... Mümkün değildi, kalabalıklarınız içinde size merâmımızı anlatma şansımız... Belki de en çok bu yüzden, anlamayı size bıraktık. Sahi, anlamış mıydınız, yoksa ummakla hatâ mı yaptık?

Belki de biz “hoş geldiniz” zannederken, siz çoktan gitmiştiniz. Ya da umurunuzda değildi kimsesizliğin orta yerinde “kimse”olmaya gelişimiz... Alnımızdan öpen yalnızlıkmış öyleyse, boşunaymış “sevdâ” sanıp irkilişimiz... İsimsiz bir çağrıyaymış koşar adım gidişimiz. Adınızı nakış nakış işlerken yüreğimizin “siz”li yerine, dünya, ömrümüze yine hüzün demlemekteymiş... Yoksa “Kader...” sizi her buluşumuzda yeniden mi kaybetmekmiş?

Gün geceye döndü, gece en mâtem yerinde şimdi. Yarın sizin olsun, bizde zamansızlık bakî...

...

-Kader-