Bir zemheri ayında uyanınca yokluğumla, açınca ellerini üzeri buzla örtülü mezarımın başında.
Hangi dua, hangi dilek uyandırır beni o derin uykudan.
Yalvarsan da, ağlasan da, haykırsan da, bir daha sarılamayacaksın boynuma.
Kemiklerini kırarcasına derin bir sızı gibi gireceğim ruhuna.
Ben Matem; içindeki erimeyen buzun ta kendisiyim.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta