Masumiyet Şiiri - Hüseyin Güneş

kafesinde insan
tırnaklarıyla kazımış umudu
''ben masumum çıkarın beni...
...ben masumum çünkü suç başkasının...''

çelik gibi direkler, bir ucu yerde bir ucu gökte
ne arasından ne kıyısından geçilir yürümekle...
kara dumanlar içinde
kirpikleri yanan sevinçlerim...
umarsız vaadlere kanar,
böbürlenmişliğini paylaşan kafesim...
nefes almak bile güçtür
her boğazdan bir ses,
neredesin ey!
nefese nefes veren nefes...!

zaman öyle bir zamanki suçsuz suçludur
masumiyet, akıp sürüklenen bir su'dur...