Masumiyet… Şiiri - Burhan Kale

Bir bak bana n’olur sar gözlerinle,
Bahçeme dökülen güllerim masum…
İçimi gel yıka yar gözlerinle,
İsmini söyleyen dillerim masum…

Ne yaman bir zaman sular durulmaz,
Dost dosta darılır hatır sorulmaz…
Hep yollar aşılır yine varılmaz,
Ecdat yadigârı illerim masum…

İnsan zalim olmuş zayıfı ezer,
Kibir almış gitmiş başını gezer…
Bir kötü çıkar da ahengi bozar,
Sazımın düzeni tellerim masum…

Ne Leyla ne Mecnun ne Kerem Aslı,
Geçiyor dünyanın o güzel faslı…
Gördüğüm gerçek mi belki yok aslı,
Dallara uzanan ellerim masum…

Bir garip,ıssızım yolunda yine,
Seni düşlemenin ismidir anne…
Saçların savrulur rüzgâr bahane,
Yaparım, yıkarım sellerim masum…

Bu aşkı gönlüne alan kavrulur,
Yaz demez kış demez yelsiz savrulur,
Ben Dostu ararken Dost beni bulur,
Renkten renge döner allarım masum…

Bir tat bulamadım ekmeğim, aşım…
Boşuna akıp da gidiyor yaşım…
Durmam artık burda oy dertli başım,
Üzerim toz toprak yollarım masum…

Nasıl inanırım söz yalan olmuş,
Yaklaşmam zehirler öz yılan olmuş…
En önde gidenim hep duran olmuş,
Ayağım kaçsa da kollarım masum…

Ömrüm fani idi hemen usandım,
Yananlar pişermiş sanma ki yandım…
Gönül Kabesi’nde ben kimi andım,
Mal, mülk, para değil hallarım masum…

Kendime mal olur görür de derim,
Tohum atan yok ki olur mu verim?
Nöbet yerim belli bir küçük erim,
Beraatım yakın yıllarım masum…