Bir alışkanlık mı oldu bende ölmek
Hem de çok kere
Ölmek neyse de, isterdim her keresinde
Bir dalın özsuyunda uyanmak
Ve bir ocakta yakmak eskileri
Bacasından açılan kapıdan
Girmek yeni biri olarak içeri
Dumanında yok olan acılarla
Yeryüzü kilidini kırardım
Amipsi bölünmelerle aynada parçalanan yüzümde
Papatya tarlası kadar masum dururdum
Yüzyıl aydınlanacağım güneşin altında
.
29 Mart 2009
Nesrin G. İNANKUL
Kayıt Tarihi : 8.12.2009 20:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
DİLGE Edebiyat Kültür Sanat Dergisi Eylül- Ekim- Kasım 2009
ben geçen sene iki kere öldüm. birinden kimsenin haberi olmadı. ikincisi biraz dallanmış. kendime geldiğimde duyduklarıma ben bile inanamadım.
eşim öldüğünde benim gibi geri geleceğini sandım başında uzun aman bekledim fakat boşuna şakası yokmuş garibimin.
şairler çok ölüp canlanırlar. onları toplumun her sancısı defalarca öldürebilir.
be yine de sağ ve salim şiirlerini yazmaya xdevam etmenizi dilerim.
saygılarımla:
rr.akdora
Yüzyıl aydınlanacağım güneşin altında
*
İnsan bir bilgisayar gibidir. Hayat da bu cihazın formatı.
Dünyaya tekrar geleceğimiz kesin ama formatsız olarak. Her gelişimizden önce eski format silinir ve yenisini yüklemek için dünyaya gönderiliriz.
Ben hüzünden başka yükleyecek gönül Windows'u bulamadım.
Şiir çok güzel.
Sevgiler, saygılar.
Mahmet Nacar
TÜM YORUMLAR (7)