Mâsûmâne... Şiiri - Seçil Karagöz

Kaybetme oyuncağımı,
Yok etme salıncağımı,
Bırak, biraz oynayayım;
Var mı sana bir zararı...

Başkasında mutluluğu,
Başarıyı ve huzuru
Görmek niçin seni üzer;
Anlamak pek zor doğrusu...

Kendine yet, var’la yetin;
Yoksa kötü mü niyetin;
İlle de haddini bilmek
Membaıdır her hasletin...

İyilik yap, iyilik bul;
Olmayasın kimseye kul;
Hakikî mutluluk sunmaz
Ne güzellik, ne para pul...

Özsevgini, özsaygını
Yitirme, yok et kaygını;
Hoşgörü ve paylaşımla
Alırsın mükâfatını...

Güven ki güvenilesin,
Özün sözün dengelensin;
İlimle haşir neşir ol
Ki aklın her şeye ersin...

Hayatı fazla ciddiye
Alıp düşme çelişkiye;
Bırak normal akışına,
Yoksa dönersin deliye...

Zaten her nev’î menfiyet
Mevcut insana eziyet
Eden değerler yüzünden
Kahroluyor medeniyet...

Görkemiyle tüm insanlık
Kıvranır durur, uygarlık
Yarışında kaybedenler
Kazanır onca pişmanlık...

Varsın herkes mutlu olsun;
Yürekler sevgiyle dolsun;
Kısır döngü, vicdansızlık
Sonsuza kadar yok olsun...

‘Aralık, 2005’