-Masum Ve Engindi Aşk...

(biliyorum, şiir düz yazı gibi ve acemice.ama 30 yıl önce böyle yazardım.)

Öylesine geçerken evlerinin önünden,bana gülümsemişti.
İşte platonik aşkımız böyle başlamıştı,
Artık okul yolum değişmişti,düşüncelerim de...
Çocuk beynime,kirlenmemiş hislerime sorardım,
Ne yer,ne içer,nasıl uyur ve ne düşünür diye...
Halıları,tülleri,yatakları,dolapları nasıl...
Merak ederdim ellerini,kokusunu,nazenin gülüşünü,gamzelerini...
Beynimi kilitleyen sorularla boğuşup dururdum,

Geceleri hayaller ve hep o ev.
Akşamları perdeye yansıyan her gölgeyi ona benzetirdim,
Seyrederdim saçlarının perdeye yansıyan gölgesini...

Yine böyle bir akşamda bekçiler beni alıp götürdüler,
Nedense derdimi anlatamamıştım ama,
Babacan komiser beni anlayıp salıvermişti.

Çarşya çıkmıştı birgün annesiyle,
Okulu asmış,onları izlemiştim,
Konuşmak istemişti benimle konuşamamıştım,
Kalbim bir başka olmuş,dilim tutulmuştu,
Ne diyecektim bilmiyordum ki,
O kim,ben kim diyordum!

Uzaktan uzağa görmek,sevmek yetiyordu,
Onu değil,gamzelerini,gülüşünü istiyordum!
Onunla da onsuz da olamıyordum!

Derken bir gün,koca bir kamyon dayandı kapılarına,
Kelli,felli kravatlı adamlar doluşmuştu bankanın önüne,
Tayinleri bilmediğim bir yere çıkmıştı,
Nereye gideceğini,adını bile bilmiyordum!
Zira onunla bir kez bile konuşamamıştım!
Sanki kamyona yüklenen eşyalar değil;
UMUTLARIM,ÇOCUKLUĞUM,SEVGİM VE GÜLÜMSEYİŞİYDİ...

İlk defa bir kamyona böylesine kızmıştım,
Derken bir klakson sesi platonik aşkımızı bitirdi,
Ve artık okul yolunu uzatmama gerek kalmamıştı,
Kim bilir O,şimdi nerde ve kaç yaşında...

1979