Masum Tekin Şiirleri - Şair Masum Tekin

Belki seninle bir şiirde rastlaşırız papatya hanım ben redif olurum sen kafiye. Dört dörtlük bir hayata açarız gözlerimizi, pervasızca dalıveririz kelimelere. Sonra saklanırız bir yerlerde anonimleşiriz kimsesizlikte.

Tükenmez kalam'in dahi tükendiği
Bir dünyada yaşıyoruz.
Söyle şimdi bana sevgili!
Ben nasıl tükenmeyeyim?

Sen, geriye kalan son kalemimsin.

Burnum uçsuz bucaksız yollara düştü kokunu arıyor, rotasız bir gemi gibi sağa sola savruluyor.

Şimdilerde yokluğunu istifliyorum düşlerime,
Belki bu kavşak dolu dünya da bir köşe de rastlaşır, bahar getiririm gönlüme.

Bir umut, bir hüzün bu yürekte. Sensiz geçen günlerin ton ton ağırlığı bu beden de.

İçimdeki çığlıklarin sesi, dışımdaki sessizliğin davacısı olmuş. Bu dünyanın adaletine kandım, ölü bir dünyanın yaşayışına inandım azizim.
Meğer asıl mesele, bu dünyadan göçüp gidene ölü demek değilmiş azizim. Asıl mesele, bu dünyadan göçüp gidenin sağ, bu dünyada kalanın ise ölü olmasıymış.
Adalet laboratuarında adalet arıyorum, sessizliğe mahkûm ediliyorum azizim.
Elektriği kesilmiş evde, mum ışığında oynayan çocukların her şeyden habersiz oluşlarına üzülüyorum azizim.
Bir çocuğun ilk bisikletine bindiği andaki mutluluğu kadar mahvoluyorum azizim.
Yaa! İşte öyle azizim. Içimdeki çığlıkların sesini kimse duymayınca, bende dışımdan sustum, içimin dışıma davacı olmasına sebep oldum.

Sensizliği içiyorum bu aralar,
soğuk bir çay gibi.
Bütün iyilerimi, tek başına olan nasılsın sorusuna sığdırıyorum.
Nasılsın sorusuna iyi cevabını vermem, beni bile inandırmıyor.
Vazgeçtim her şeyden, mesela sevmekten, mesela güvenmekten ve bir mesela da herkeslikten.
Yalnızlığı seçiyorum bu aralar.

Allahım, neden benimde herkesin annesinin sopayla güzelleştirdiği yünlü bir yorganım yok?
Neden akşamları lokanta girişlerindeki paspası üstüme çekip, korku ve endişe içinde uyumaya çalışıyorum?
Neden insanların beğenmediği yemekler bana lezzetli geliyor?
Neden benim de onların ayakkabıları gibi bir ayakkabım yok?
Neden kötü adamlar beni dövüp, dilencilik yapmamı istiyorlarlar?
Neden dilencilik yaptığım o kaldırımlarda, benim yaşımdaki çocuklar bana tuhaf tuhaf bakıyor?

Ağlamaktan gözümde yaşlar stoklandı.
Artık ağlmamaya dikkat ediyorum.
Üzüldüğümde stoklanan göz yaşlarım Tükenmesin diye, başımı yukarı kaldırıp,
Gök yüzüne bakıyorum.

Ağlamamak için susuyorum.

Ben her sabah seni düşünerek uyanıyorum
Her gün doğumunda seni özlüyorum
Deniz dalgalarının o eşsiz bağırışımları
Seni ne kadar sevdiğimi bildiriyor bana

Bir ilk bahar ayında açmıştı çiçeğim

Filistinli bir çocuğum ben
Babamın cansız bedenine sarılırken
Kardeşimin kanlar içinde ki cesetine bakarak ağlıyorum.
Evet maalesef ben bir filistinli çocuğum,benden daha uzun olan kâfir adamlara kafa tutuyorum.
Evet ben filistinli bir çocuğum,
Bazı çocuklar Yatakların da annelerinden masallar dinlerken, ben annemin feryatlarını dinliyorum.

-Ya özgürlüğümüz için kellemizi ortaya koyacağız, ya da kendi benliklerimizi ve yaşantımızı hiç’e sayacağız ve kendimizi kölelik sistemi içerisinde yok edeceğiz!

-Hayatımız boyunca hergün ve her saat değişen ve değişmeyen mahkûmluğumuzu, değişen ve değişmeyen özgürlüklere uydurmaya çalışıyoruz.
Aslın da yaşama tutunma çabası süreci içerisindeyiz. Bu süreçte özgürlüğümüze yenik düşersek mahkûm, mahkûmluğumuza baş kaldırmazsak köleyizdir. Bu süreci ertelersek hiçbir şey, bu süreç içerisinde çabalamaktan vazgeçersek ölüyüzdür.

-Sırtıma bir sen daha saplanıyor. Yırtıyor bağrımı en ücra bölgelerde. İçimde ki yangın selini yelliyor, oturmuş içimdeki çardakta,  yüreğimin kor ateşlerde küllenmesini izliyor, infial olmuş bu kalbi yalnızlığa mahkûm ediyor. Ve yine delip geçiyor bağrımdan, çıkmıyor içimden bir sen daha..