Masum Sevda Şiiri - Esat Sönmez

Sevgi neydi ? Özlemek de buna dahil mi ?
Şairlerin dilinde sevgi, özlemek demekmiş.
İnsan sevgiliyi özler, ne yapsın sevmediğini..
Akıl kârı değil, yok! Bu mektebin cismi ve ilmi...

Hayat pahalı kadrajları dahi ölümsüzleştirir.
Oysa ölümsüzlük iki dudağımızın arasında zor değil.
Aşka aşık bir insan düşün sebebi belli belirsiz,
Tuz kokulu kalbin içinde mesu-t bir sevgili...

Taştan kuklalar yonttuk, kalpleri maviye sahip.
Gökyüzüne döndük yönümüzü, karabulutlar eridi.
Yıldızlar döküldü gökyüzünden bir bir
Denizlere attık korkularımızı, terkettik.

Soğuk kaldırımlara düşmüş bir ışık demeti.
Yol burada bitiyor dercesine, bakmakta silüetin
Hangi ağaca sırtımı verdiysem devrildi, bir ben devrilmedim.
Yolun başındayız derken üç beş adımda yol bitti!

Yağmur yağdıktan sonra gök kuşağı, çayın yanında simit...
Deniz yıldızı ile yürek sevdası ile süslenir.
Serbest bırakın balonları, uçurtmaları ve güvercinleri...
Hani neşesi yeter ya! Gökyüzünü paylaşarak bitiremezsiniz.

Issız bir gülüşte kenetlenmiş bu şairin kalemi.
Bir güzel söz ve içten bir buse fethin habercisi.
Kalenin sırtlarında asılı oklar gözlerin temeli,
Yeniden başlıyoruz!Kaldırın  surlardaki cesetleri

Tozlu bir papatyanın kokusu üstümüze sinmiş.
Nasıl mı? Şöyle ki; Biz iyiyiz ama dünya kirlenmiş.
Nerede iyi birşey varsa etrafı tuzaklarla çevrili.
Biz iyiliği aradık hep, kimse kötü değildi !
Çocuk da olduk, gençleştik ve yaşlanmakta gözlerimiz...
Sorarım size: "Hiç bir çocuk cinayet işler mi?"
Düşe kalka yaşayarak bugünlere geldik.
Yeri geldi cinayet işlettiniz, yeri geldi hakaret ettirdiniz...
Yani diyeceğim o ki, kalp kırmayı siz öğrettiniz.
Şimdi de aşkı ve sevmeyi biz öğretelim; Donup kalsın fecr-i Ati
Gelin bu dünyayı bizler güzelleştirelim...