Masum Çocuk Şiiri - Cahit Pehlivan

Yıllar önce evinden ayrılmış,
Dünya’da ne dostu, nede arkadaşı varmış.
Hayatını bin bir cefayla yaşamış,
Bir masum çocuğun yaşam anısıymış.

Zaten o’nun Anne ve babası da,
Hayatta daima kahrettirmişler O’na,
Ne ekmeği, ne suyu olmamış sofrasında,
Ama gözyaşları her şeyi olurmuş, bu çocuğa,

Kendince bir sürü hayaller kurarmış,
Onlardan bir kurtuluş, bir çıkar ararmış,
Ama ne bir tane çıkar yol varmış,
Ne de onu kurtaracak insanlar.

Canı bir şey istemiş olsa dahi,
Ancak ona bakarak, geçirirmiş gözlerini,
Uzansa tokat yeyip, laf işitecek ki,
Ellerini sıkıp ağlarmış, kime ne desin ki?

Kimse anlamıyormuş işte, bu çocuğun halini,
Sokaklarda sabahlıyormuş, evi gibi,
Park taşları yastığı olurmuş, tüy gibi,
Masum çocuk diye itilirmiş, kim ilgilenir ki?

Üstü yırtık ve dökükmüş, bin pişman.
Ona yardım edecek bir insan evladı,
Doğrusu,çıkarmadı kader onun karşına
Koruyup, gösteremediler de doğruyolu, O’na.

Toprağın bağrında O şimdi rahat uyusun,
Onun anısına dikili, masum bir anıtı olsun,
Onu görüp, onu duyan saygı duysun,
O masum çocuktan da, yalnızca ibret alınsın.

Onun mezarından ayrılınca,
Onun gibi niceleri var, şu dünyada.
Onlar anılıp, yardımcı olunursa,
O garip masum çocuk, 12 yaşında,
Yoksul bir yaşantı içinde,

Ayrıldığı bu Dünya’ya belkide,
Bir kerecik mutluyum diyecekse,
Mezarında hep ağlayan o gözleri,
Bir kerecik olsun gülecekse,
O zaman şükranlarını iletecektir sizlere,

Masum çocuk için çok geç oldu artık.
Bu Dünya’da ne gülecek, ne ağlayacak,
Aramızdan ayrıldı, hiç anlayamadık.
Bir sürü çilelerin kurbanıyken O.

Keşan