Masum Bir Özlemin Ayıplı Hüzünlerine….

Özlemek bile
Anlamlı anlamsız tüm bakışların rehaveti
Kederlerin en olmazı,
Gizlerin seyir defterinde…
Bırakmak hayalini gördüğün düşler ülkesini
Hüsran bir hüzün hecesinde
Kayıpların zoru içinde

Özlemek bile
Kayıp ettiklerinin garantisindeki bir kaç hür irade dayanışması
Belki özlenen kadar uzakta
Yakınlık derecesi bir keder seremonisi
Ayıplar arafta
Bitaraf olmanın verdiği umutsuzlukla
Aşk kadehlerinden bir damla mey
Ya daha yeri belirsiz bir hane
Çehrelerin en gamsızı
Yahut nihayet-i keyf...

Özlemek bile sanırım
Tekerrür eder bir kaç kez
Rüyaların bahçesinde bir kaç damla keder
Ya da bir zümrüt ağacı

Bakışlar görmüşüm kederli
Bir zat-ı şahanelerine
Ellerinde hükümran olan hüküm gereksinimleri
Tahrik kapılarının emaneti...

Geceler kadar karanlık mı oysa aşk ışıklarının kaybı,
Yoksa belirtisiz bir isim tamlaması mıydı aciz kader?
Feryatların kırıntı haliyle gözler görmez
Ses ve ışık...

Çocuklar mı masum mu yoksa masumiyetler mi çocuk?
Bir hayali ömür saklanan küçük ömür müsveddeleri
Umuduna yoksulların yeniden kaybettiği kederli tabelaların gösterdiği sokak araları
Veya ayıplı hüzünlerine ekmek banılan gündüz kaçamak kalıntıları ile
Tekrarı mümkün olmayan sanat müziği mutluluklar...

Özlenen,
Özlenmesi gereken,
Mümkün olmayan,
Pragmatik bir sonun hikâyesi...