Masmavi Düşler Yahut Golyad'ın Askerleri

“Mescid-i Aksa’nın ruhu yakılmaz/Yakılan ancak taş ve topraktır”
(Sezai Karakoç)

Sarayburnu’ndan yola çıkarken bembeyaz güvercinler…
Ezanlar okunuyordu İstanbul’un selâtin camilerinde
Melekler kanatlarında taşıyordu Abdülhamit Han’ın selamını

Çok geçmeden kan düştü masmavi denizlerin koynuna
Haydutlar göz kırpmadan bileklerini kestiler insanlığın
Parantezler bir bir kapandı tomur tomur güller için

İnsanlığın omuzları çöktü denize kan düşerken
Sağır vicdanlar, kör akıllar çarmıha gerdi sağduyuyu
İpini kestiler şafakta salınan çocuk düşlerinin

Usturayla sıfıra vurdular bilincin sırma saçlarını
İntifada barut kokusu sindi zafer türkülerine
Kin, öfke ve intikam; mezar taşını yazdı merhametin

Zekeriya’yı biçen kör hızarla ikiye böldüler insafın ak tenini
Sütbeyaz bulutların altında son nefesini verdi gonca güller…
Hakk’ın ak çehrelileri peygamber kokusunu hissetti genizlerinde

Kin teneffüs ederken kanla beslenen vampirler…
Sabır yağdı göklerden acının alnından vurulduğu demlerde
Maske düştü karanlık yüzlerden, ayan olur cümle hakikat…

Tahammülün balyozu, nefreti döverken sabrın örsünde
Sonsuzluğa demir attı gül renginde acılı yürekler…
Direniş çiçekleri açtı masmavi göklerin koynunda

Düşler vurgun yedi ablukaya alınmış vicdanların kızıllığında
Yüreklere sığmayan acılar, göz kapaklarından taştı masmavi sulara
Sonsuzluğa açılmak için soldu peygamber çiçekleri…

Bembeyaz güllere kanından renk verirken şehit bedenler
Tarihe not düştü mürekkebi kandan kalemler…
Denizleri tutuşturdu mazlumların sımsıcak gözyaşları

Furkan’ın gölgesinde bir delikanlının düşleri çarmıha gerilirken…
Zamanın Davud’larının gür sesi ürküttü Golyad’ın ürkek askerlerini
Karanfillere renk ve koku verdi damarlardan akan her damla kan

Şefkat gemisi, merhamet yüküyle yol alırken masmavi ufuklara
Yaradan’ı kıyamete zorlayanlar tuz ektiler acıların üstüne
Vicdanlar ablukaya alındı güvercinlerin kanı düşerken zeytin dallarına…