Maskot Şiiri - Yaşar Yaramış

MASKOT

Evimizin sevimli Maskotu
Ölümüyle bizi öksüz kodu.
Daha iki yıl önce harımda
Gece sesler duymuştum, yarımda.
Akşamdan epey yağmur yağmıştı
Onu ve kardeşini ıslatmıştı.
Kardeşi bir gün yaşadı , öldü
O günden sonra Maskot tek kaldı
Evde kucağımızda büyüdü
Dilediğince koştu, yürüdü
Dağda, bağda ehli keyf gezerdi
En fazla yaş mamayı severdi
Herkese kendini sevdirirdi
En çokta Canyurt u bezdirirdi.
Üstüne çıkar ,göğsüne yatar
İlgilenmezse pençe atar.
Can dost, o sevimli haşarı
Sıkıldı mı çıkardı dışarı.
Yine yağmurlu soğuk bir gece
Maskot kayıp, gelmedi o gece.
Ergen, yuvayı terk etti dedik
Yeni bir eş bulmaya gitti dedik.
Gelir diye çaresiz bekledik
Onu bir evlat gibi, özledik.
Ne hazindir ki bir hafta sonra
Şok etti sudaki o manzara.
Havuzun içinde ki karaltı
Yıktı beni, çok kötü daralttı.

Çıkmak için çırpınmış, yorulmuş
Yavrucak en sonunda boğulmuş.
Boğularak can vermek ne acı
Gayrı gitti başımızın tacı.
Elimle onu toprağa gömdüm
Ağlayarak eve döndüm.
Şişmiş kocaman olmuş bedeni
Ey dost ! nasıl unuturuz seni.
Kaybettik ne yazık ki can dostu
İçtiği su ona ölüm kustu.
Bir eşyayız Dünya çarşısında
Çaresiziz ölüm karşısında.
Her gelen elbet bir gün gidecek
Yok bunu, bir bertaraf edecek.
07.12.2024/ Demre

İ,