Maskeni Çıkar da Gel Şiiri - Ercan Cengiz

Gelişin sinsidir, toz mu kalkar yerinden
Yapraklar düşer, fidanlar düşer
Aylarca iz sürüp dönersin etrafımda
Salyan paslanmış bin yılların kiridir
Isırdıkça ekmeğimi zehirini bırakırsın
Suyunu kaparsın çocuğun elinden
Mermiyi sürersin emek sahibine
Ezgili yüreklere karşıtlığını bilirim
İnsanların arasında böğürerek dolaşırsın
Donuk gözlerinle, masken olmayabilir
Kara gözlüklerin de
Bu biraz da bana, sabrıma
Bilincime bağlı
Maskeni düşürdüğüm orandadır bilirim
Cesaretin o maskenin arkasında
Binbir kılıkla saklanır
Üzerine pazarlıkla kendinden olmayan
Ne varsa emekten yana...
Her dokunduğun kirlenmiyor ama
Düşmüyor da her dokunduğun
Kirlettiğini alırsın yanına
Bir de keklik gibi düşürdüğünü
Bu topraklarda
Bilirim
Bilmeyen kekliktir ele verir neslini
Vurgulu yanık sesiyle öte durur
Çıplak tepelerde pusuya yatırır
Ulumaklı aç kurtlara özenir gibi...

(Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1.Kitap)